Uitgespoeld pad
Noorbeek dus, om te beginnen. En wel bij bushalte Wesch, niet alleen een mooie plek maar ook het begin van het beekje de Noor. Die dus niet de Noorbeek heet, zoals een te ijverige corrector bij een eerdere Op Verkenning dacht. Deze keer gaan we gelijk naar het oosten, door een fraai heggenlandschap. Met nog een mooi zicht op het dorp, vooral op de kerk, en voor de goede kijker daarnaast de meiboom. Via het minder bekende dorp Terlinden en een stukje plateau dalen we af naar Beutenaken. Op de geplande route staat een roodwit hek, wat waarschijnlijk betekent dat het niet de bedoeling is dat je daar doorloopt. Dat komt wel heel onhandig uit, en bovendien is er (nog) niet te zien waar dat hek op slaat. We lopen dus rustig en zonder problemen door. Wel is er halverwege een lang, breed en diep gat in het pad, maar het is niet moeilijk om er omheen te lopen. Aan het eind van het pad treffen we eenzelfde hek aan, met nu wel een verklarende tekst: ‘wandelpad tijdelijk afgesloten wegens uitspoelingen door noodweer’. Dan maken we toch nog iets mee van de noodtoestand van vorig jaar. Het water moet er wel flink gekolkt hebben om zo’n gat uit te slijten.
Over de grens
Vanaf daar is Slenaken te bereiken via het pad langs de Gulp, langs de bosrand of door het bos. Allemaal mooi, kies zelf maar. De route door het bos levert in het voorjaar de bonus van bloeiende bosanemonen op. O ja, vlak voor de weg door het dorp is er linksaf een pad naar de Lourdesgrot. Hier een kleine Maria, later zien we haar in het groot.
In Slenaken zien we geen nasleep van het waterdrama, al is ook de Gulp flink buiten haar oevers getreden, net als in 2012. Mooi dus, zo’n beek, maar riskant.
Na het dal gaan we weer omhoog. Op een mooi punt met kruis en bankje slaan we linksaf naar België. Grenspaal 18 laat zien waar we In België komen. Aan het landschap zie je het niet af, dat is en blijft mooi.
I gen treut
Het eerste dorp over de grens is Nurop, en daar ben je wel even een buitenlander, want de straat daar heet ‘I gen treut’. Geen idee wat dat betekent, ook internet biedt geen uitkomst. De weg wordt smaller en leidt ons naar de Gulp. Even lijkt het of het pad hier ophoudt en als ‘voorde’ de beek kruist. Een doorwaadbare plaats dus, leuk voor koeien en tractors, minder voor wandelaars. Maar gelukkig, na een bocht blijkt er toch een bruggetje te zijn. Het pad daarna is niet al te makkelijk, maar dat geeft niet, als het maar mooi is.
Door het bos komen we boven aan, en moeten even langs een (stille) weg lopen. De haarspeldbocht slaan we over, en wat verderop mogen we weer van het asfalt af. Vanaf daar volgen we min of meer de bosrand van de Teuvenderberg. Na een tijdje zie je rechts door de bomen een imposant gebouw, de voormalige abdij van Sinnich. Wie er meer van wil zien slaat niet het zijpad naar links in, maar loopt door tot de weg. Even naar rechts is er een sjiek hek en een oprijlaan, maar tegenwoordig is het gebouw in particulier bezit en helaas niet toegankelijk.
